Op vakantie neem ik mee: de Bijbel!

Gastblog door @mama.mirjam

Ze liggen in onze woonkamer voor het pakken, het is al een flinke stapel inmiddels. Onze fotoboeken! Dierbare herinneringen tussen twee prachtige fotokaften. Ik pak het boek van onze afgelopen vakantie erbij en blader het genietend door. Ik zie de ontspanning, de bruine gezichtjes en ik lees de bijschriften. De naam van een stadje dat we bezochten, een berg die we beklommen, kleine verhaaltjes over de invulling van onze dagen. Ik lees ook over de rivier die helaas droog stond en de auto die op dag 1 kapot ging en niet gemaakt kon worden.

Het was niet onze beste vakantie, zou je kunnen zeggen. Maar misschien was het, juist door de pech, wel de vakantie met de meeste lessen. Omgaan met teleurstellingen, plannen bijstellen, genieten van wat wel kan en hulp aanvaarden van lieve mensen op de camping die af en toe hun auto uitleenden aan ons. Van tevoren had ik in mijn hoofd bedacht hoe mijn foto-album eruit moest komen te zien. Of tenminste, in grote lijnen. Een mix van natuur, Franse stadjes en heel veel mooie, originele plaatjes van de kinderen.

Door de pech liep het anders en bestonden onze dagen grotendeels uit uren en uren langs het zwembad. Ik had last van FOMO. De fear of missing out. Ik dacht dat ik allerlei fijne dingen misliep en voelde mezelf nog nét niet zielig. Maar tijdens een wandeling met Livia, onze jongste dochter die toen bijna twee was, sprak ik mezelf toe. Het was Gods Geest die tot mij sprak, heel direct! Ik legde mijn FOMO aan de voet van het kruis en ging veel meer genieten van de warmte, de blije kinderen en de wind die waaide als ik door de wijngaard naast de camping liep. Er is zoveel moois, heel dichtbij, voor het grijpen… maar als we ons richten op wat we allemaal nog zouden willen, maar niet kúnnen, zien we dat moois helemaal niet. Dat was de eerste les die ik leerde, daar in het hete Zuid-Frankrijk. En ik zie op de foto’s in het fotoboek gelukkig niks meer terug van FOMO.

Al bladerend kom ik bij een bijschrift dat eruit springt. Een bijbeltekst in de wolkenlucht boven een kurkdroge weg en wijngaard. ‘Ik ben de Wijnstok, u de ranken; wie in Mij blijft en Ik in hem, die draagt veel vrucht, want zonder Mij kunt u niks doen.’ Een tekst uit Johannes 15. De zondagen op vakantie willen we altijd een beetje anders maken dan de rest van de dagen. Vroeger, toen de oudste meiden klein waren, bereidde ik thuis weleens iets voor. Ik printte kleurplaten uit en bedacht knutselwerkjes. Dit jaar had ik niets geregeld, maar het thema voor de zondag was slechts een paar honderd meter bij onze tent vandaan te vinden. Gewapend met alleen de Bijbel liepen we die morgen met elkaar naar de wijngaard. In de schaduw van een grote boom, haalde ik drinken en koekjes uit de wandelwagen en opende mijn man, Chris, de Bijbel. Johannes 15 kwam tot leven, werd zichtbaar in onze omgeving. We wandelden over de droge aarde en zagen dat het van levensbelang is voor een rank om verbonden te blijven met de wijnstok. Tussen de kluiten aarde lag een afgebroken rank. Dor en dood, zonder vrucht. Duidelijker kon het niet. Dit is onze toekomst zonder Jezus, de ware Wijnstok! We kunnen alleen vrucht dragen, écht leven, eeuwig leven, als we verbonden zijn met Hem. Wat een geweldige kracht heeft beeldend onderwijs!

De zondag erna wilden we opnieuw een zondagsmomentje hebben met elkaar. Én we wilden de Mont Ventoux beklimmen. Bijna op de top van de berg staat een prachtig, wit kerkje. Ik hoefde niet lang meer na te denken. De Bijbel staat vol met teksten over bergen en we zouden de Bijbel kunnen openen bij het kleine kerkje, met uitzicht op het adembenemende dal. Met de auto reden we het grootste deel van de route maar boven en met de Bijbel in de rugzak, beklommen we met elkaar het laatste stukje van de berg. Het kerkje was als een baken in de storm. Thuiskomen na een stevige klim, met Livia in de draagvak op mijn rug. Als een preacher opende Chris de Bijbel. We lazen psalm 125: ‘Wie op de Heere vertrouwen, zijn als de berg Sion, die niet wankelt, maar voor altijd blijft.’ We vroegen ons met elkaar af wat de berg waarop we stonden zou doen wankelen. We konden het niet bedenken! Stormen doen hem niets en zelfs een aardbeving krijgt hem niet omver. Wat een geweldige belofte van onze God dat wij, door op Hem te vertrouwen, ook niet hoeven te wankelen. We kunnen weleens wiebelen, maar God geeft ons een toekomst vol van hoop! We mogen met onze voeten op de Rots staan! De psalm gaat verder met ‘rondom Jeruzalem zijn bergen, zo is de Heer rondom Zijn volk!’ We zagen het met onze eigen ogen. Niet de bergen rondom Jeruzalem, maar de Franse Alpen. Tot in de verste verte zagen we bergen. Zo is de Heer rondom ons, wat geweldig om dat te weten! Daar bovenop de berg, vouwden we onze handen en dankten we God voor Zijn grootheid!

Wat de kinderen uiteindelijk hebben onthouden en geleerd van onze zondagen in het hete zuiden? Ik denk onbewust, ergens diep in hun hart, een heleboel. En in hun eigen albums krijgen de foto’s en de bijbelteksten ook een plaats. Als blijvende herinnering en als reminder om dicht bij de ware Wijnstok te blijven en God te vertrouwen!

De natuur vertelt ons zoveel over God en de vakantie is een uitgelezen kans om dat met de Bijbel in de hand en je kinderen om je heen, te ontdekken!